هدف هدف از پژوهش حاضر تدوین و ارزیابی اثربخشی برنامه آموزشی مبتنی بر یکپارچه نگر برای ارتقاء ادراک پیری در سالمندان ایران بوده است. روش و ابزار پژوهش حاضر یک پژوهش کمی نگر و نیمه آزمایشی بود که با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری در دو گروه آزمایش و گواه انجام پذیرفت. جامعه آماری این پژوهش تمامی افراد بالای 60 سال در شهر تهران بودند؛ از بین جامعه آماری پژوهش، حدود 40 نفر (با در نظر گرفتن افت آزمودنی) که واجد ملاک های ورود باشند و همچنین علاقمندی به مشارکت در پژوهش داشته باشند به صورت در دسترس در سرای محله واقع در خیابان شیخ هادی انتخاب شدند. این 40 نفر به طور مساوی و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل، گمارده شدند. در این پژوهش از پرسشنامه ادراک پیری بارکر و همکاران (2007) استفاده شده است. افراد در گروه آزمایش به تعداد هشت جلسه 100 دقیقه ای، آموزش مبتنی بر یکپارچه نگری را دیدند و گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از شاخص های میانگین، انحراف استاندارد و آزمون تحلیل کوواریانس به وسیله نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها یافته های حاصل از پژوهش نشان دادند که آموزش مبتنی بر یکپارچه نگری می تواند بر میزان ارتقای ادراک پیری در سالمندان تاثیر معناداری گذاشته و میزان نمره کلی ادراک پیری را در این افراد به طور معناداری افزایش دهد. نتیجه گیری آموزش مبتنی بر یکپارچه نگری برای افراد سالمند سبب ارتقاء بازدهی آنها در جامعه و افزایش حس مثبت آنها نسبت به خود می شود. این تغییرات به طور تلویحی نیز سبب کاهش نرخ آسیب پزیری و شیوع اختلالات در این افراد می شود.

مقدمه: هدف اساسی مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی مداخله مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر و آموزش یکپارچه شایستگی های هیجانی بر بهزیستی اجتماعی، هیجانی و روانشناختی است. روش: این مطالعه یک طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و مرحله پیگیری است. جامعه آماری دربرگیرنده دانشجویان دختر دانشگاه پیام نور رضوانشهر است و نمونه پژوهش شامل51 فرد مبتلا به اضافه وزن است که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جای گرفتند (17نفر در هر گروه). داده ها با استفاده از پرسشنامه بهزیستی ذهنی جمع آوری گردید. مداخله مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر طی14 جلسه و آموزش یکپارچه شایستگی های هیجانی در 12 جلسه اجرا شد، در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت ننمود. یافته ها: نتایج نشان داد که هر دو روش مداخله در ارتقاء بهزیستی و مؤلفه های آن تأثیرگذار بودند و گروه کنترل تغییر خاصی در مراحل ارزیابی نشان نداد. با این حال، تأثیر مداخله مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر بر بهزیستی اجتماعی، روانشناختی و کلی بیشتر از مداخله دیگر بود. در کل، آموزش یکپارچه شایستگی های هیجانی اثربخشی بیشتری بر بهزیستی هیجانی داشته است. نتیجه گیری: به کارگیری این مداخله ها، می تواند برای ارتقاء بهزیستی افراد مبتلا به اضافه وزن مؤثر باشد.

زوج درمانی متمرکز بر هیجان و زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر از جمله درمان های یکپارچه نگر هستند که بر چرخه های منفی تعاملی پایدار در اثر آسیب پذیری هیجانی عمیق توجه دارند. پژوهش حاضر با هدف هم سنجی اثربخشی زوج درمانی متمرکز بر هیجان و زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر بر تسهیل بخشش زوج های متعارض به انجام رسید. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوج های مراجعه کننده به کلینیک روانشناختی مهرآوران شهر اهواز بود. نمونه پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند که شامل 6 زوج(12 نفر) از افراد مراجعه کننده به این کلینیک بودند که با توجه به نمره پرسشنامه سازگاری زناشویی جزء زوج های پریشان قرار می گرفتند. در این پژوهش از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه ناهمزمان استفاده شد. پروتکل درمانی زوج درمانی متمرکز بر هیجان و زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر در دو تا چهار مرحله خط پایه، 16 جلسه مداخله 60 دقیقه ای و پیگیری دو ماهه اجرا گردید و آزمودنی ها به مقیاس بخشش رنجش خاص زناشویی(پالیری، فینچام و رگیالیا، 2009) پاسخ دادند. داده ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد زوج درمانی متمرکز بر هیجان، نسبت به زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر در متغیر بخشش کارایی بیشتری داشت. میزان بهبودی در متغیر بخشش در گروه متمرکز بر هیجان در مرحله پس از درمان و پیگیری 14/47 و 94/48 درصد و در گروه رفتاری یکپارچه نگر در مرحله پس از درمان و پیگیری 40/35 و 92/35 درصد بود. تبیین یافته ها حاکی از این بود که زوج درمانی متمرکز بر هیجان نسبت به زوج درمانی رفتاری یکپارچه نگر از نظر اندازه تغییر، کلیت و ثبات ارجحیت دارد.

پنجمین راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی و رهیافت های نوین موج سوم رفتاردرمانی بافتارگرا، فهم دقیق تری از اختلال اضطراب اجتماعی را فراهم کرده اند. پژوهشگران در بررسی سازوکارهای بنیادی این اختلال، به این نتیجه رسیدند که دور شدن از تجربه های هیجانی، حس های بدنی، افکار و حوزه های ارزشمندانه زندگی، باعث نیرومندسازی انعطاف ناپذیری روان شناختی در بافت اجتماعی و کارکردهای رفتاری، هیجانی و شناختی درمان جویان می شود. هدف این پژوهش، بازنگری الگوی شش ضلعی انعطاف پذیری روان شناختی، درمان مبتنی بر شفقت، روان درمانی تحلیلی کارکردی و ماتریکس درمان پذیرش و پایبندی در اختلال اضطراب اجتماعی بود. برای این منظور، طی یک مطالعه ی مروری، مقاله های موجود در رابطه با درمان اختلال اضطراب اجتماعی و واژه های کلیدی پیوسته با آن، در پایگاه های اطلاعاتی اسکوپوس، پابمد و جستجوی گوگل اسکالر، از سال های 1995 تا 2020 جمع آوری شد. نتایج نشان داد الگوی شش ضلعی انعطاف پذیری روان شناختی و درمان مبتنی بر شفقت در اضطراب اجتماعی موثر است. نتایج این پژوهش از وجود دشواری ها در تنظیم هیجان ها، حساسیت های اضطرابی و انعطاف پذیری روان شناختی در اختلال اضطراب اجتماعی حمایت می کند. به نظر می رسد الگوی یکپارچه نگر ماتریکس درمان پذیرش و پایبندی برای اضطراب اجتماعی، نیازمند شواهد پژوهشی بیشتری دارد تا سازوکارها، کیفیت و نتایج درمان مشخص تر شود.

آگاهی و گریز از آگاهی از مفاهیم بنیادی رویکرد یکپارچه نگر است. در این رویکرد باور کلی بر آن است که چیزی به عنوان آگاهی انتزاعی در فضا بدون وابستگی به مغز وجود ندارد و آگاهی از تولیدات عملکرد کل مغز است. به همین دلیل، هرگاه عملکرد مغز به طور موقت یا دایم متوقف شود، چیزی به اسم آگاهی وجود نخواهد داشت. توانایی آگاهی، باز آفرینی ها، یکپارچه سازی ها و شناسایی اعمال و احساسات، نیازمند استفاده از معیارهای عملکرداست که می تواند به هزاران راه از منبع رفتار، شخص (و باورهایش) و محیط مایه بگیرد و بر اساس قوانین یادگیری، پایدار یا نسبتا پایدار شود. آنچه آنا فروید، فروید و سایرین در رابطه با مکانیسم های دفاعی گفته اند یا آنچه متاخرینی متفاوت مانند بندورا در رابطه با فرایندهای خود تبریه ساز مطرح کرده اند، نتیجه کارکردی است که با گریز از آگاهی به دنبال حفظ یکپارچگی، راحتی، لذت، یکسانی و حتی حل و فصل ناهماهنگی است. ما عمیقا معتقدیم انسان ها همواره از تدابیری استفاده می کنند که وظیفه آنها احساس راحتی و بر حذر داشتن فرد از درد و رنج و سرزنش است. الگوهایی که به صورت خودکار و در پاسخ به ادراک خطر یا تعارض روانی، در قبال تغییر غیرمنتظره در محیط درونی یا بیرونی یا در پاسخ به ناهماهنگی شکل می گیرند و افراد را قادر می سازند ضمن گریز از آگاهی، رفتارهای خود یا دیگران را توجیه کنند، آرمان های غیرعقلانی را بجویند، رفتارهای غیرمنطقی خود را منطقی بدانند و اهدافشان را بر بنیان های سست بنا کرده و به هزار شیوه، جلوی آگاهی خودشان را بگیرند.

در این مقاله مروری، رابطه اختلال های اضطرابی و تنظیم هیجان در سه محور اصلی نقش تنظیم هیجان در افزایش یا کاهش پاسخ دهی هیجانی، نقش تنظیم هیجان در نشانه شناسی اختلال های اضطرابی، و نقش تنظیم هیجان در تداوم و گسترش اختلال های اضطرابی بر پایه یک الگوی نظری، برجسته شده است.

مقدمه: بررسی اولیه نظریه های کل نگر پرستاری نشان می دهد که علی رغم تعریف مشترک از کل نگری، تبیین مشترکی در مورد پرستاری با رویکرد کل نگر وجود ندارد.هدف: تحلیل مفهوم پرستاری در تئوریهای شناخته شده کل نگر (راجرز، واتسون، مارگارت نیومن .(روش: مطالعه حاضر یک تحلیل مفهومی به روش مرور تلفیقی است که طی مراحل شناسایی مشکل، ارزیابی و آنالیز داده ها شکل گرفت. متون مورد استفاده برای جمع آوری داده ها شامل 4 کتاب از 3 نظریه پرداز و 8 مقاله مرتبط با آنهاست، مقالات با استفاده از جستجو در پایگاه های اطلاعاتیSCOPUS ، MEDLINE به دست آمد.یافته ها: در طی آنالیز داده ها، پرستاری کل نگر، یک فرایند ارتباط دوجانبه انسان با انسان است که در آن پرستار با حضور قلبی، هدفمند و هوشیارانه، در فرایند مراقبت از مددجو، به عنوان یک کل واحد -که قابل احترام بوده و در تعامل با میدان محیطی غیر قابل کاهش خویش است- مشارکت می کند. لازمه این حضور، توانمندسازی فردی و قصدمندی پرستار و تلاش برای جلب اعتماد مددجوست و پیامد آن، ارتقای احساس کلی خوب بودن برای هر دو طرف، حفظ، ارتقا و صیانت از کرامت و شان انسانی است.نتیجه گیری: پرستاری کل نگر، یک فرایند دوجانبه مشارکتی رو به جلو است. اگرچه اساس تفکرات نظریه پردازان در مورد کل نگری مشترک است، هرکدام به جنبه های ویژه ای از کاربرد آن نگریسته اند و تحلیل مفهوم در تئوریها یک تعریف نظری تلفیق شده حاوی ویژگی های پرستاری کل نگر و ضروریات لازم برای به کارگیری آن و نقش اختصاصی هر یک از افراد مشارکت کننده در ارتباط مراقبتی فراهم می نماید که می تواند به روشن شدن و اندازه گیری مفهوم و در نتیجه به کارگیری آن در عرصه بالین کمک کند.

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر همجوشی شناختی و تاب آوری دانش آموزان قربانی قلدری صورت پذیرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری را دانش آموزان پسر قربانی قلدری در دوره اول متوسطه شهرستان نجف آباد (شهر گلدشت) در سال تحصیلی 1402-1401 تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 35 دانش آموز پسر قربانی قلدری بود که به روش هدفمند انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند (18 دانش آموز در گروه آزمایش و 17 دانش آموز در گروه گواه). سپس گروه آزمایش مداخله درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر را در طی 10 هفته به صورت هفته ای یک جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمود. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه قربانی قلدری (BVQ)، پرسشنامه همجوشی شناختی (CFQ) و پرسشنامه تاب آوری (RQ) بود. تجزیه و تحلیل آن توسط نرم افزار (SPSS) ویرایش 23 با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بونفرونی صورت گرفت. نتایج نشان داد که درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر همجوشی شناختی (0001>P؛ 62/0=Eta؛ 74/55=F) و تاب آوری (0001>P؛ 62/0=Eta؛ 82/54=F) دانش آموزان پسر قربانی قلدری تاثیر داشته و منجر به کاهش همجوشی شناختی و بهبود تاب آوری دانش آموزان پسر قربانی قلدری شده است. بر اساس یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر با شناسایی هیجان ها، آموزش آگاهی هیجانی، ارزیابی مجدد شناختی، شناسایی الگوهای اجتناب از هیجان و بررسی رفتارهای ناشی از هیجان می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش ناگویی هیجانی و مشکلات رفتاری درونی سازی شده نوجوانان طلاق مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف سالانه، در سطح ایران و جهان پژوهش های بسیار زیادی درحوزه ی افسردگی به خصوص در حیطه درمان صورت می گیرد، بنابراین پژوهش حاضر با هدف اثربخشی رویکردهای درمانی یکپارچه نگر بر افسردگی در پژوهش های ایرانی انجام شد. روش کار روش مطالعه فراتحلیل بود و جامعه آماری آن شامل مطالعات فارسی بود که برای دسترس به مقالات فارسی زبان در پایگاه های مجلات تخصصی فارسی زبان با کلیدواژه های یکپارچه نگر، رویکرد یکپارچه نگر، درمان یکپارچه نگر، رویکردهای درمانی یکپارچه نگر، گروه درمانی یکپارچه نگر، روان درمانی مثبت یکپارچه نگر و افسردگی، به طور جداگانه و در ترکیب با هم، جستجو شدند. در نتیجه ی فرایند جستجو، تعداد 16 عنوان مقاله مرتبط با موضوع به دست آمد و پس از فرایند حذف مطالعات براساس ملاک های ورود و خروج، تعداد 7 مقاله حذف و تعداد 9 مقاله برای این فراتحلیل مناسب تشخیص داده شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار CMA2 بهره گرفته شده است. یافته ها بررسی سوالات نشان داد که مقدار اندازه اثر رویکردهای درمانی یکپارچه نگر بر روی افسردگی برابر با 62. 3 درصد می باشد. نتیجه گیری به طور کلی می توان بیان داشت که این پژوهش می تواند به درمانگران حوزه افسردگی کمک بسیار زیادی نماید و درمانگران با استفاده از نتایج حاصل می توانند با انتخاب روش صحیح درمان و اجرای موثر آن بهبود بیماران خود را به طور موثرتر و کارآمدتر ممکن سازند و در تسریع فرایند درمان و کاهش رنج بیمارانشان مفید واقع شوند.